Соль жыцця

Любоўю з табою ў імкненнях мы звязаны творчых.

Хоць плакала сэрца, ды горка смяяліся вочы.

Стаю перад скарбамі кніг тваіх — праўды крыніцай,

I жудасць мінулай пары мне ізноў быццам сніцца.

Не раз суцяшалі ў бядзе твае свежыя словы

I ўверх узнімалі пахілыя ў горы галовы.

Ты радасці шмат нам прыносіў заўжды ў вечар зімні,

На’т бацька мой хмуры — і той усміхаўся з усімі.

I слухалі Шолам-Алейхема з намі суседзі,

Жанкі, помню, шылі... Смяяліся ўсе, нібы дзеці...

А бацька стары, каб на людзях ад смеху ўхіліцца,

Паважна выходзіў на двор — зачыніць акяніцы.

Але ў тыя дні я не раз неўспадзеўкі падслухаў,

Як рогат яго праз акно далятаў да нас глуха.

У «шукальнікі золата» за акіян ты падаўся,

Але не знайшоў... Быў ты бедным — такім і застаўся.

Ў Н’ю-Йорку дасюль яшчэ цэлы той дом, дзе памёр ты.

Жывуць краўцы Бронкса ў ім. Радасці горам сцёрты.

Ў тым доме і каменя нават няма з тваім імем,

Твой помнік — то кнігі. З’еднаў нас навекі ты з імі.

А ў Бронксе пастаўлен цялец залаты ў стальным храме,

Як тупасці помнік, банкірамі і гандлярамі.

Ты скора патух, але будзеш свяціць і ў далейшым.

Ў вяках дарагім застанешся, наш Шолам-Алейхем.

Прайшлі з тваім імем праз цьму перашкод у жыцці мы,

I скарб даняслі твой да светлай совецкай Радзімы.

I, роўныя з іншымі ў нашай сяброўскай мы хаце,

Паклалі ў скарбніцу народаў і наша багацце.

А смех твой шырокі на мовах совецкіх гучыць гучным звонам,

I заўтра, як сёння, ўшануюць цябе векапомна.

Яшчэ маладзейшым ты будзеш у нашым далейшым.

Ў вяках дарагім застанешся, наш Шолам-Алейхем.