Соль жыцця

Сяло ў Беларусі — Дуброва.

На полі — духмянае лета.

Там пасвіць, пільнуе каровы

Дзяўчынка маленькая з гета.

Спалох і самота над краем,

Разбураны ён ад напасці,

Няўжо, Беларусь дарагая,

Тваё зацямнілася шчасце?

Дзяўчынку-ж усе палюбілі!

Скарынку апошнюю з ёю

Вясковыя людзі дзялілі,

Бо ў сэрцы — сумленне святое.

Яно ў барацьбе, ў небяспеках

Сагрэе нязгасным праменнем,

Яно зберажэ чалавека.

Яно прынясе вызваленне.