Соль жыцця

Калі хто захоча напіцца вады, —

Калодзеж капае глыбокі...

Калодзеж я ў сэрцы капаў праз гады,

Знайшоў там кахання вытокі.

Жыццё, быццам кнігу, раскрыў і гляджу:

Там з радасцю гора сплялося.

Падобна да кропель вясновых дажджоў

Каханне блішчаць засталося.

Зямлю я шчаслівую прагнуў знайсці

(Дзіцячых гадоў хваляванні),

Не меў я нічога, а толькі у жыцці

Валодаў адзіным — каханнем.

Не радаснай тая часіна была,

Дзень поснай суботы у хаце.

I з плачам, за лішнюю крошку з стала.

Шчыпала гаротная маці.

Я ў сэрцы каханне тады захаваў,

Каб нават не ведалі людзі.

І штодзень вялікага прыйсця чакаў

І верыў — яно яшчэ будзе.

Мінула і знікла гадоў чарада,

Мужнеў я і сіл набіраўся.

Цяжкая, цярністая тая хада

Была, каб назад не вяртаўся.

На хвалях жыццёвых у змрок, у начы

Я сцежак жыццёвых не зблытаў.

Даплыўшы да шчасных сваіх далячынь,

На бераг ступаю адкрыты.

Натхнёны каханнем мой спеў не маўчыць,

Сустрэўшы жыццёвы свой поўдзень;

Ён, мне асвятляючы цемень начы,

Праз нетры глыбінныя пройдзе.

Здаралася, праўда, спыняўся мой спеў,

Разбітая скрыпка змаўкала.

Але-ж захаваць я каханне хацеў,

Яно ратавала, натхняла.

Як радасна мне, што каханне было,

Як сонца,— нідзе не ржавела,

Мяне гартавала, наперад вяло

Заўсёды надзейна і смела.

Пайду па жыццю і, як той багацей,

Кладовішча чулага сэрца

Я шчодра раскрыю на радасць людзей —

Для іх яно песенна б’ецца.

Калі хто захоча напіцца вады, —

Калодзеж капае глыбокі...

Крыніцу я ў сэрцы капаў праз гады,

Знайшоў там кахання вытокі.