Соль жыцця

Глянь на дрэва,— на галлі

Першы ліст зазелянеў!

Крона спалена калісь,

Але корань уцалеў.

Што за зімы тут былі,

Што за леты — не сказаць!..

Маці-б хоць прыйшла калі

Дзіцянё закалыхаць.

Хоць-бы зрэдку верабей

У лісці пашчабятаў.

Хоць-бы голас весялей

Час-ад-часу залунаў.

Ствол, распранены зусім,

Засаромлена глядзіць;

Выйшаў ён з агню такім, —

Без кашулі, як стаіць.

Многа часу ён чакаў —

Пасівелы, моцны ствол.

Верх ягоны засыхаў,

Ды жывіў карэнні дол.

I цяпер усім відаць:

Пачынае дрэва жыць.

Гулка вуліцы звіняць,

Вецер радасна шуміць.

Першы ліст зазелянеў,

Самы свежы між лістоў.

Корань дрэва уцалеў, —

Адрасце і верх ізноў!