Соль жыцця

Ідуць яны коўзкім узгоркам —

Дзяды, і матулі, і дзеткі.

I лёд на магіле той горкай

Папросіцца ў страшныя сведкі.

I сына маленькага маці

Да сэрца свайго прытуліла.

— Дачушкі мае, уцякайце

Ад немцаў, ад чорнай магілы! —

I шэпча старэйшай на вуха:

— Застанься для таты, як памяць, —

I ўпала ў знямозе, і глуха

Азвалася стогнамі замяць.

Дрантвее малы, нібы мармур,

А з вуснаў цяплынь павявае,

Яшчэ абнімае ён маму,

Яшчэ калыханкі чакае...

I Дзіна ідзе праз руіны

З малодшай сястрыцаю Галяй.

I сціснута сэрца у Дзіны,

Як Галіны вусны — ад жалю.

Ні кулі, ні смерць, ні праклёны

Спалохаць не змогуць дзяўчатак.

I сёстры ўцякаюць з калоны...

За нейкай разбуранай хатай

Схаваліся. Доўга стаялі.

Гудзеў неўгамованы вецер.

I вуліц маўклівыя далі

Ахову прыносілі дзецям.

Маленькія сёстры, як цені,

Куды іх завея пагоніць?

Далёка яшчэ вызваленне,

А ўсё-ж яно ймчыцца на конях!