Соль жыцця

Ты болей не прыйдзеш

Да нашых дзвярэй,

I вечар мой будзе

Паперы бялей,—

Нічога я з гора

На ёй не ўпісаў,

Бо словы, як птушак,

Віхор разагнаў.

Да птушкі падобна

Маё пачуццё.

... Наш дом — у пажары,

У доме — дзіцё.

А мне не ўзабрацца

На вогненны дах...

Так вобраз прыходзіць

Мне твой па начах.

Ты болей не прыйдзеш

Як госць да мяне.

Стаіць толькі месяц

Халодны ў акне.

Твой твар праплывае

У бляску, без дум...

Як птушка пад ветрам

Лятае твой сум.

I падаюць птушкі

На вогненны дах...

Так вобраз прыходзіць

Мне твой па начах.

*

I раптам знікаюць цяжары,

З’яўляецца радасць у дом, —

У хату заходзіць таварыш,

Становіцца светла кругом.

Пыл боты яго пакрывае,

На твары суровы выраз.

У вочы яму пазіраеш,

Мінулы прыгадваеш час.

— Дзень добры! — ён кажа. I ранак

Адразу святлее вакол.

I ўсё, што на сэрцы схавана,

Кладзеш перад ім, як на стол.

Размова, пачатая сціпла,

Праз момант ліецца ракой.

I ноч ужо к вокнам прыліпла.

А друг твой, таварыш — з табой.

Нам трэба сказаць гэтак многа,

А мы не сказалі ані.

Мы хочам унікнуць былога,

Зірнуць у наступныя дні.

Гадзіна ідзе за гадзінай,

I часу губляецца след.

Мы ўдвух з сваім другам адзіным,

I з намі цяпер увесь свет.