Соль жыцця

Чым рана старэй, тым балючай яна.

Чым крыўда глыбей, тым нянавісць мацней;

Кроў наша бушуе, ды не ад віна,

Ад гора, якое кінжала вастрэй.

Што словы спагады? Не вернуць яны

Ахвяр, што аддалі народа сыны!

Я спаць не магу. Пакідаю пакой,

I дзверы і вокны бягу расчыніць.

Мне душна, мне цесна пад важкай страхой,

I сцены ламлю я нямых камяніц!

Іх многа — не хопіць ім месца і тут!

Мяне успаміны былога гнятуць,

Загінуўшых кроў асляпляе мне зрок,

Мне стукае ў сэрца апошні іх крок!

Я чую ў іх голасе грукат грымот

І заклік да ўсіх, хто жыве на зямлі,—

То голас бацькоў, і братоў, і сірот,

Што ў бойцы няроўнай касцямі ляглі.

Дарогай бясстрашных у вечнасць ідуць

I чумную топчуць нагамі брыду.

Я чую ў іх голасе словы адны:

Даволі забойства, крыві і вайны!