Соль жыцця

Светлыя снапы на трактах,

Танкі ў Мінску — свята час!

Ззяюць жэрламі гарматы,

Вечна будзе светла ў нас!

Лета ходзіць па Дуброве,

Жыта спее на палях.

Бацька твой, жывы-здаровы,

Да цябе трымае шлях.

Партызаны на дарогах, —

Колькі воінаў-салдат!

Ад малога да старога —

Ўся краіна выйшла з хат.

У натоўпе — Міхаліна,

Як у моры хваль жывых.

А каго спаткаць павінна?

Пэўна, ўжо дзяцей сваіх!

Галава — у хустцы белай,

Хустка ў сонцы стала ззяць.

Цела ўсё памаладзела,

Ногі просяцца скакаць.

Хоць гадамі твар прымяты,—

Дабрата-ж на ім відна.

Між штандараў, горда ўзнятых,

Ўсё вышуквае яна.

Ці не сон?

Пазнала ледзьве,—

Гэта Дзіна на кані!

Хто вучыў дзяўчыну ездзіць,

Меч трымаць у вышыні?

У руках не меч — вінтоўка!

Сонца блытае заўжды.

Глянь, як хораша і лоўка

Нацягнула павады!

Прыгадалі тое ранне,

Як дарогі замяло,

Гаварылі: — Да спаткання! —

Развітання-ж не было!