Соль жыцця

Асенняе сонца пяшчотна пячэ,

У восень — лагоднае сонца яшчэ,

Нібыта кабеты пяшчотнай любоў,

Так цёплае сонца распальвае кроў.

Яно садавіну кашамі нясе,

I просіць: вазьміце, каштуйце усе.

Кавалачкі яблык хрумсцяць на зубах, —

Праменнаю фарбай набраклі ў садах.

Пахучыя грушы і яблык янтар,

I сінія слівы — вось сонечны дар.

У сціртах капуста, гарой гарбузы —

Трашчаць пад цяжарам на рынку вазы.

У шоўкавых хмарках праменіцца даль,

Ляціць павуціння празрысты паркаль.

Звініць пазалотай і ясень, і клён;

Як я, гэтым сонцам захоплены ён.

Яно-ж закалыхвае водарам траў.

Я гэтае сонца ізноў пакахаў.