Соль жыцця

Наследвала Дзіна дзядулевы вочы,

А воблік пазычыла ў мамы:

Як тая,

I плаўна, і лёганька крочыць

I ўсмешкаю свеціць таксама.

Яе хараство яшчэ покуль схавана,

I толькі ў вачах яно ўсходзіць.

Як сонца, закрытае ўранні туманам,

Да Дзіны юнацтва прыходзіць.

Радзіма з калыскі яе гадавала.

Рукою дзявочаю, чыстай.

Рукою, што кволыя краскі збірала,—

Сама задушыла-б фашыста!

Прыйшоў снегавою парой і пагнаў ён

На вісельню дзеда.

А Дзіна

Да шыбы прыпала і ўслых застагнала...

Адпомсціць унучка павінна!