Жыў на свеце дзед Васіль

Прайшоў год. Ізноў студзень. Ізноў канікулы. Ізноў еду ў Мінск. У рэдакцыі „Вясёлкі” на гэты раз мяне сустрэў толькі Вітка. Ведаючы, што я прыехаў здалёк, Цімох Васільевіч пасадзіў насупраць і прапанаваў:

— Чытайце, што прывезлі!..

І я стаў чытаць. Адно апавяданне, другое, трэцяе... Вітка слухаў, не перапыняў. Калі ж я закончыў, запытаў:

— І ўсё?..

Я зразумеў, што апавяданні не спадабаліся галоўнаму рэдактару, і, умомант адчуўшы, як перахапіла горла, ледзьве выдавіў:

— Есць яшчэ... дзве казкі...

— Прачытайце, калі ласка.

Першая казка называлася „Зайцава футра”. Па меры чытання мяняўся і Цімох Васільевіч. Ён то здымаў акуляры, праціраў шкельцы, быццам тыя ўраз запацелі, то зноў адзяваў. Рукі яго рухаліся, а твар ажывіўся. Затым Васіль Вітка сказаў упэўнена:

— Гэта лепшае, што вы сёння прачыталі, — і праз хвіліну: — А чаму „Зайцава футра”? Футра — у лісы, у мядзведзя, а ў зайца — кажушок. Так-так, кажушок. Падумайце: „Зайцаў кажушок”, — і дзіўна прыцмокнуў языком, мусіць, ад сваёй знаходкі.

Я прачытаў і другую казку „Яблыня”. Яе таксама ўхваліў рэдактар. Параіў дапрацаваць абедзве і даслаць у „Вясёлку”.

Ужо ў красавіцкім нумары часопіса быў надрукаваны „Зайцаў кажушок”, а трохі пазней — і „Яблыня”. Неўзабаве з лёгкай Віткавай рукі „Зайцаў кажушок” трапіў на старонкі падручнікаў. Яго чыталі на абласным тэлебачанні, зрабілі перадачу для „Калыханкі”. І сёння школьныя настаўнікі памятаюць казку, напісаную трыццаць пяць гадоў таму.