ГАВАРЫЎ І СВЯЦІЎСЯ

Пасля аднаго выступлення Віткі ў Каралішчавічах Мікола Гамолка сказаў пра яго:

— Гаварыў і свяціўся!

Прыязджаючы да маладых пісьменнікаў, Цімох Васільевіч абавязкова заставаўся на абмеркаванне іх твораў. Браў самы актыўны ўдзел у размове, радаваўся кожнаму ўдаламу вершу, трапнаму радку.

У снежні 1985 года з казкамі пра дзеда Манюкіна пазнаёміў усіх Васіль Шырко. Хтосьці заўважыў, што ў казках ёсць добры гумар, мова сакавітая, вось толькі многа чарцей, ведзьмаў і рознай нечысці.

— А я таксама не баюся пісаць пра чарцей, — адразу парыраваў Вітка і прыгадаў пры гэтым вядомую казку Аляксандра Пушкіна ды аповесці Мікалая Гогаля.

Вершы, пацешкі, лічылкі чытала Г. Іванова. Ганна — не толькі паэтка, але й маці трох дзетак. Чытала, быццам гуляла з малымі. Калі закончыла, дзяўчаты нават запляскалі ў далоні, а Эдзі Агняцвет сказала:

— Цудоўныя Ганніны вершы — ад добрага ведання творчасці Віткі.

Цімох Васільевіч, аднак, не пагадзіўся:

— Не, я думаю, творы яе ідуць ад саміх дзяцей. Дый гучаць яны так, як дзіцячыя лічылкі, вершыкі. Дзякуй вам за тое, што пішаце такія добрыя творы, а таксама за тое, што самі выхоўваеце дзетак! — і шырока, шчьра, шчасліва ўсміхнуўся.


Загрузка...