І радасць i боль

Незразумелы наш трывожны век,

Круты, неўраўнаважаны, кароткі,

Што ледзьве паспявае чалавек

Агледзецца, дзе страты, дзе знаходкі.

Мільгаюць ночы, дзень за днём ляціць,

Знікае век у бездані сусвету.

Няўжо камусьці ўдасца скараціць

Дваццаты век i даканаць планету?

Не, сіл яшчэ i розуму стае,

I чалавецтва з кожным днём сталее,

Каб юныя сучаснікі мае

Сустрэліся з каметаю Галея.

Каб далячынь нязведаных дарог

Адкрылася i прывяла дадому,

Каб чалавека чалавек бярог

I век не скарачаў адзін другому.