І радасць i боль

He толькі знікалі паэты народу на гора,

Знікалі шэдэўры, знікалі саборы.

Над плошчаю Волі Белую вежу

Лашчылі сонца i ветрычак свежы.

Дзе тая вежа? Дзе той гадзіннік?

Даўнейшы касцёл, нібы той халадзільнік,

Схаваўся ад сораму, што безгаловы,

«Спартак» раскашуецца там адмысловы.

Чыталася, як спракаветная кніга,

У «Слове» апетая наша Няміга.

Час i вайна яе пашкадавалі,

A знішчылі тыя, што мы ўзгадавалі.

Дабраліся ўрэшце, далі-такі рады

Новай фармацыі Герастраты.

Сабе задавалі дурную работу,

Даводзілі потым да сёмага поту,

Каб тое, што людзі стваралі вякамі,

Знішчыць дазвання чужымі рукамі.

Сябе узвышалі, хваліла ix прэса,

А сверб руйнавання лічылі прагрэсам.

Іду праз Нямігу i плошчу дахаты

І думаю часта: «А хто ж вінаваты,

Што вуліцы зніклі, палацы, саборы,

Што столькі было i злачынстваў, i гора,

Што зніклі Гарэцкі, што знік Галавач,

Не вернецца Вольны з няволі, хоць плач,

Што згінулі недзе Чарот з Галубком,

Што ленінскай школы камбрыг i парком

Знікалі начамі, як чорная сажа?

Дык хто за ўсе гэтыя страты адкажа?

Тыя, што нішчылі, білі, судзілі,

Ходзяць яшчэ паміж нас, як хадзілі,

Лісліва ўсміхаюцца, хлусяць без меры

Ціхія-ціхія пенсіянеры.

Сірочы праклён на ix каменем ляжа.

Няўжо за пакуты ніхто не адкажа?