І радасць i боль

У гэтых вузкіх калідорах

Каторы год i нездарма

Сумуюць сцены па акцёрах,

Якіх ужо даўно няма.

Усе яны глядзяць з партрэтаў

З усмешкамі ў жывых вачах,

Нібы з грымёрных i буфетаў,

Яны з нябыту па начах

Пустою залаю на сцэну

Паміж запыленых куліс

Ідуць адны другім на змену,

Нібы па выкліку на біс.

Пярэчыць Ржэцкая Галіне,

Ім Глебаў падае руку.

Адна ў шырокім крыналіне,

Другая — у андараку.

I Уладамірскі безупынку

Смяецца, плача i пяе,

Пa волі Чорнага на рынку

Зноў камізэльку прадае.

Пяюць дзяўчаты «На купалле»,

Вядзе «Паўлінка» карагод.

Начамі для пустое залы

Ідуць спектаклі круглы год.

I сэрца юнага акцёра

Дрыжыць страдой на цеціве,

Бо ў гэтых сценах, як i ўчора,

Душа Крыловіча жыве.

Купалаўцы! Жывы Купала

Да вас ідзе з крутых дарог,

I ружа ўдзячнасці упала

Паэту да стамлёных ног.

Даўно акцёры i актрысы —

Краса бацькоўскае зямлі,

Без воплескаў не за кулісы,

A ціха ў вечнасць адышлі.

Ізноў ідзе на змену змена,

Не моўкне воплескаў раскат.

Нябачныя вядуць на сцэну

Купалаўцы купалянят.