Аптымістычны фінал


Не распускайся нават перад смерцю —

На безнадзейнай i крутой мяжы.

Няхай ад злосці зарагочуць чэрці,

А ты найлепшы гальштук завяжы,

Зрабі прычоску, як у маладосці,

Адзень адпрасаваны гарнітур,

Збяры сяброў на развітанне ў госці

I не кажы, што блізка да хаўтур.

Не ўспамінай ніколі аб хваробе,—

Ніхто не дапаможа ўсё адно,

I знікні, як марак у чыстай робе

Знікае разам з караблём на дно.

Загрузка...