І радасць i боль

Твая мне ласка трэба, як паветра,

Мне ў змроку свеціць ясны твой пагляд,

Я за табою сотні кіламетраў

Прайду, не азірнуўшыся назад.

Не ведаю i сам, якая сіла

Мяне вяла i зноў услед вядзе,

Хоць нада мной завея галасіла

I не было ратунку анідзе.

А ты была, як на пачатку мая,

Такою, як сустрэлася спярша,

I верылася,— зноўку акрыяе

Мая даўно настылая душа.

Твая мне ласка трэба, як паветра,

Мне ў змроку свеціць ясны твой пагляд,

А ты мільгнула, як далёкі ветразь,

I знікла за туманны далягляд.