І радасць i боль

Знікае возера ў тумане,

I толькі лебядзіны крык

У сэрцы будзіць хваляванне,

Хоць хвалявацца я адвык.

Адхваляваўся, адбалела

Зачараваная душа,

Хоць з перабоямі, нясмела,

А сэрца б'ецца, як спярша

У незабытай роднай хаце

Пры развітанні назаўжды,

Калі я толькі траціў, траціў

Даўно знаёмыя сляды

Маіх сяброў i самых блізкіх,

Што пазавейвала зіма.

Няма над імі абеліскаў,

I нават могілкаў няма.

Відаць, апошні i адзіны

Я завяршаю свой віток,

I будзе песняй лебядзінай

Мой недапісаны радок..