І радасць i боль

Не зводжу з тымі я рахункі,

Хто быў у бедах вінават,

Хто плёў даносы, як карункі

З жалезных i сталёвых крат.

За шкуру ўласную дрыжалі

Яны, як прусакі ў пазах,

Сабе набыткі памнажалі

I на крыві, i на слязах

Былых сяброў i камандзіраў,

Нa горы сірат i удоў.

I замінаў камусьці Кіраў

На стыку кручаных гадоў.

Даносчыкі, прадаўшы душы

I праслізнуўшы праз вайну,

Пра пільнасць зноў гудуць у вушы,

A ім бы пра сваю віну

Усё расказаць i, на калені

На плошчы стаўшы, галасіць,

Каб перад скопам прабачэння

У жывых i ў мёртвых папрасіць.