І радасць i боль

— Скажыце, вы не ветеран вайны?

— Я — ветэран пакутаў без віны,

I стаж мой — два дзесяцігоддзі,

Пакуль нарэшце не сказалі: «Годзе.

Ты зарабіў ударнай працаю

На волю «дэмабілізацыю».

Хоць i прапах салёным потам

I дымам за калючым дротам,

Не ный i паслухмяны будзь,

А што было, пра ўсё забудзь,

Дзе быў, не гавары ні слова,

Бо трапіш зноў сюды нанова».

I мне адразу мову заняло.

Няўжо забудзеш тое, што было?

Пазлазілі з далоняў мазалі,

А на чале разоры праляглі,

Загоіліся раны на плячах,

Але душа галосіць па начах,

Баліць душа, калі бяссільных б'юць

I ні стагнаць, ні плакаць не даюць.

Даўно рубец на целе не баліць,

А вось душу ніяк не загаіць.

Было б збавеннем не прыйсці з вайны,

Чым зведаць столькі гора без віны,

Ды i цяпер смыліць у горле ком,

Як хто плявузгае атрутным языком.