І радасць i боль

Заходзіць сонца ў золаце i ў дыме

За дахі, за вішнёвыя сады,

I белай павуцінкаю над імі

Знікаюць рэактыўныя сляды.

Такі спакой. Hi ветрыку, ні гуку,

Яшчэ апошні зіхаціць прамень,

Здаецца, не прарочыць ён разлуку

Hi гэтай ноччу, ні ў наступны дзень.

Ды нечакана заваліла хмара

Блакіт i чырвань i ў зеніт плыве.

Усё стаілася, і, быццам кара,

Ударыў град i лівень па траве.

Гудуць струмені ў лапушыстым вецці,

Сячэ лісты песпадзяваны град,

A i ў залеву недзе сонца свеціць

I заўтра зранку вернецца назад,

I будуць зноў блакіт i пазалота,

I будзе сонцу радавацца свет,

I тонкай павуцінкай самалёты

У небе пракладуць ружовы след.

Я i ў такую непагадзь заўсёды

Чакаю самай яснае пагоды.