І радасць i боль

Ад сцюжы сэрца халадзела

I прамярзала навылёт,

Шурпацела, як тарка, цела,

Не раставаў на вейках лёд.

Не сунімалася завея,

Збівала i валіла з ног,

Здавалася, душа сівее,

А праведных карае бог

За паслушэнства i бязволле,

За непавагу да сябе,

За абыякавасць да болю,

Да гругана, што лоб дзяўбе.

А сцюжы? Сцюжы лютавалі,

Сляпілі вочы ледзяшы,

I часам рэбры прыстывалі

Да пасівелае душы.

Я так настыў у маладосці,

Я навучыўся так цярпець,

Што толькі спадзяюся косці

У крэматорыі сагрэць.