І радасць i боль

Знікаюць сведкі шчасця i пакут,

Завея замятае след за следам,

А я дасюль вяршу суровы суд

Сам над сабою, без прадажных сведак.

Дапытваю сябе пра кожны крок,

Пра кожнае зняваяшівае слова,

Пра тых, каго пакрыўдзіў незнарок

I з кім не прывітаўся выпадкова.

Сябе суджу.

Цябе заўжды хвалю,

Хоць прызнаюся ў гэтым i не многім,

Табе заўсёды літасці малю,

Апраўдваю перад людзьмі i богам.

Мяне сумленне джаліць, як асцё,

Але дайсці да сутнасці не ўмею:

Сябе не разумею ўсё жыццё,

Цябе — за тры жыцці не зразумею.