І радасць i боль

Высякаюць лясы,

I няшчадна вытоптваюць боты

За дзялянкай дзялянку —

Верасы, i багун, i чарот,

На мяжы растапталі

Жывую яшчэ берасцянку,

Што будзіла над полем світанні

Штогод.

Паміраюць званочкі,

Зязюлі, чабор, журавіны,

I не ў вырай, а некуды так

Адляцяць журавы.

Мы сябе абкрадаем,

А множыць здабыткі павінны

I ўзвышаць абавязкі свае

I правы.

Вынішчаем лясы,

I пачуцці, i светлыя словы,

Што, як матчына песня,

За сэрца бяруць,

Падсякаем бяздумна

Карэнні свае i асновы

I не бачым, што хутка

Лісты адамруць.

Нашы песні i мова знікаюць паціху.

Пачакайце!

Звяртаюся з просьбаю я:

Занясіце хутчэй у Чырвоную кнігу

Верасы i чабор, наша слова i наша імя.