Калі за мной зачыняцца вароты
У таямнічы, невядомы свет,
Мінуць усе пакуты i турботы,
I следам знікне мой апошні след.
Я ж мітусіўся, думаў, застанецца
Пасля мяне хоць водгулле душы,
А нехта, больш разважлівы, смяецца
I раіць: «Не пакутуй, не пішы,
Бо голас твой слабее i нямее,
Знікае ў словах водар i краса,
А праз гады ніхто не зразумее,
Што ты па-беларуску напісаў».