Няўжо?


Калі за мной зачыняцца вароты

У таямнічы, невядомы свет,

Мінуць усе пакуты i турботы,

I следам знікне мой апошні след.

Я ж мітусіўся, думаў, застанецца

Пасля мяне хоць водгулле душы,

А нехта, больш разважлівы, смяецца

I раіць: «Не пакутуй, не пішы,

Бо голас твой слабее i нямее,

Знікае ў словах водар i краса,

А праз гады ніхто не зразумее,

Што ты па-беларуску напісаў».

Загрузка...