І радасць i боль

Мяне i лаялі, i дакаралі,

Чыталі павучэнні i маралі,

Ламалі у няроўнай барацьбе

I так паклёпамі маралі,

Што быў не рады сам сабе.

Адзін нягоднік распускае плётку,

Другі, глядзіш, хапае ўжо за глотку,

I пачынае сумнявацца друг,—

Ca мною ён не ходзіць на праходку,

I ўжо здаецца, што замкнуўся круг.

Сам пачынаеш гаварыць з сабою,

У рэбры сэрца стукае слабое,

На сонцы вочы засцілае змрок.

Здаецца, нехта ходзіць за табою

I пацяшаецца знарок.

Прыдуманая плётка адмыслова

Мяне, нібыта выракам суровым,

Кудысьці гоніць ад сваіх дзвярэй...

А вы мяне суцешце добрым словам,

I я зраблюся ў сто разоў дабрэй.