І радасць i боль

Здрабнелі зоркі ў тую ноч,

I месяц заблудзіўся дзесьці.

Мяне вядуць у змрок, а воч

Ніяк ад дому не адвесці.

Яшчэ зірнуў апошні раз

I ад пакуты аж заенчыў,

Калі ў маім акне пагас

I без таго слабы агеньчык.

Шумела лісце, дождж імжыў,

У сцены біўся вецер з гулам.

I з гэтае хвіліны жыў

Я не ў наступным, a ў мінулым.

Паўзла дарога, як змяя,

Пранізваў холад мозг i цела,

I знічка ранняя мая

У чорным небе праляцела,

I след яе адразу знік

На заімглёным небакраі,

Не замаўкаў над намі крык

Начное крумкачынай зграі.

Вязуць. Не ведаю куды,

I так прыспешваюць таропка.

Няўжо у дваццаць тры гады

Лёс i на мне паставіў кропку?

Вязуць па вуліцах пустых,

Я не ў сваёй, a ў ix уладзе.

Мутнее зрок, тупее слых,

У думках — поўнае бязладдзе,

Не мог тады я зразумець

Той таямнічае работы,

Што будуць дваццаць год рыпець

I па душы таптацца боты.

Як толькі ўспомню чорны год

I ноччу страчаную волю,

Астудзіць спёка, быццам лёд,

Завея апячэ да болю.

Дажыў я ўсё ж да сівізны,

Як ні ламалі, ні малолі,

А вось сябры маёй вясны

Дамоў не вернуцца ніколі.

За імі спалены масты,

I сцежка даўняя глушэе,

Крышталь адвечнай мерзлаты

Аздобіў брацкую траншэю.

Яе карэнні аплялі

I дол сціскае невыносны.

Каторы год на той зямлі

Гайдаюцца над імі сосны.

А я жыву. I вось ізноў

Гляджу, як з клёна лісце льецца.

Паклічу ў госці ўсіх сяброў,

Хоць i ніхто не азавецца.

Пабачылі б яны хаця

Наш новы дзень, i свет зялёны,

I вернутыя з забыцця

Святых пакутнікаў імёны.