І радасць i боль

За сорак год там вырас лес,

Дзе я штодня са скуры лез:

Дзень пілаваў, пасля грузіў,

А мне начальнічак гразіў

I за віну, i без віны

Загнаць да скону на штрафны,

У БУР [²] з парашаю, за краты,

Бо я занадта языкаты,

Бо я абразы не цярплю,

Бо я спагады не малю,

Бо не згадзіўся на даносы,

Таму загнуся голы, босы

На трохсот грамах i вадзе,

I след бясследна прападзе.

Я выжыў, хоць усё прайшоў,

I месца пэўнае знайшоў,

Загаварыў, бо не маўчальнік.

А дзе ж вы, «гражданін начальнік»?