І радасць i боль

Я спальваю сябе штодня

Пакутамі i хваляваннем,

I памагае мне радня

Наблізіць дату развітання.

Упарты, быццам Авакум,

Пакутую за ўсе пакуты,

За крывадушны гулкі тлум,

За кроплі горкае атруты,

Не за сябе, а за другіх,

За самых блізкіх i далёкіх,

За незваротных дарагіх,

За кінутых i адзінокіх.

О, як душа мая баліць,

Як сэрца стомленае ные,

Што мне грахі не замаліць

Hi ўласныя i ні чужыя.

Знясілены ад горкіх дум,

Гатовы ўпасці на калені

I дагарэць, як Авакум,

На вогнішчы свайго сумлення.