І радасць i боль

Звалілася бяда, нібыта камень:

Мяне мой друг пакінуў без сяброў,

I мне здалося,— белымі вянкамі

Укрылася спакойнае Дняпро.

Нa Беларусі — яблыневы снежань,

I салавей спакою не дае,

Дзяўчаты на пясчаных узбярэжжах

Спяваюць песні першыя твае.

На Беларусі — месячный ночы

Засыплюць срэбрам цёмныя сады,

A маці i варожыць, i прарочыць,

Што сын з выгнання прыйдзе малады.

Ёй кожнай ноччу мроіцца i сніцца,

Што праз завеі i здзічэлы лес

Праб'ецца i паціху ў аканіцу

Пастукаецца сын яе Алесь.

Каторы год не спіць, i мроіць маці,

I чуе крокі сына ля акна,

Каторы год у апусцелай хаце

I днём i ноччу журыцца яна.

Але ніхто не скажа ёй ніколі,

Што ў тую ноч, калі прысніўся сын,

Калі душа заходзілася болем,

Яго хавалі каля трох асін.

У гушчары тайгі без дамавіны,

Засыпаны зямлёю назаўжды,

I толькі з адзінокае рабіны

Сцякалі кроплі дажджавой вады.

Шуміць тайга над братняю магілай,

I слёз няма, i не хапае сіл

Злічыць усё, што Беларусь згубіла,

Стаптаных лёсаў i зламаных крыл.

I я, магчыма, следам за сябрамі

Пакіну свой барак без забарон,

I нехта пажартуе каля брамы:

— На «волю» едзе з біркаю i ён.

Дзяўчаты заспяваюць на купалле,

Русалка карагоды павядзе,

I там, дзе слёзы матчыны упалі,

Патухнуць нашы свечкі на вадзе.

19.IX.1942