І радасць i боль

Чаго ж ён спалохаўся, колішні следчы,

I той, што ахвотна няпраўду засведчыў,

Што мог i сяброў, i сябровак, i брата

Загнаць без вагання за ржавыя краты?

А там распіналі няшчасных начамі

I прагна глядзелі на ўсіх крумкачамі,

Знаходзілі ў кожным сумленным ахвяру

I ў змрок сутарэння цягнулі на кару:

Здзіралі пазногці, ламалі суставы,

Пасля ў тупіках заганялі ў саставы

Галодных, знявечаных, невінаватых

З тугою ў вачах маладыя салдаты.

Адзін аднаму мы шапталі: «Трымайся».

А варта гарланіла: «Не вяртухайся!»

Затворамі ляскала, вылі аўчаркі,

Начальнік сіпеў пасля добрае чаркі:

«Хто ступіць направа ці ўлева на крок,

Пабачыць, што б'е без асечкі курок».

Сягоння былыя начальнік i следчы

Адзін аднаму прызначаюць сустрэчы.

Няма ў ix чыноў, ні чубоў, ні зубоў,

На плошчы зганяюць яны галубоў

Адтуль, дзе стаяў i рассыпаўся помнік.

З ix кожны прыходзіць сюды, як паломнік,

Даўнейшае ўспомніць, палаяцца злосна,

Што знаюць пра ўсё i гавораць галосна,

Бо ix не цікавіла, праў ці не праў ты,

Таму i становіцца страшна ад праўды.

Каб толькі вярнуць ім былыя часы,

Яны надавілі б на ўсе тармазы,

Пасаду адразу б i ўладу займелі,

Паставілі б помнік, каб зноў анямелі.

Дарэмна! Не будзе ранейшых пасад,

I помніка болей не вернуць назад.