І радасць i боль

Адгула навальніца,

A кроплі звіняць,

I коціцца водгулле грому.

Віруе рака,

I ніяк не суняць

Сарванага бурай парому.

Скруціўся іржою пасечаны трос,

Раве i бушуе паводка,

I мой нешчаслівы гайдаецца лёс,

Нібыта дзіравая лодка.

Прыстану на бераг

Ці знікну ў віры

Адзін у такую нягоду.

Забудзе радня

I былыя сябры,

Не будзе ні племя,

Hi роду.

Усімі забыты,

У змроку лячу

На хісткім сарваным пароме.

Hi знічкі,

Ні гуку.

Туман уваччу,

Пагібель чакае на строме.

Знікаюць у памяці.

Сцежкі мае,

Сівеюць зялёныя травы.

Душа ледзянее,

I сэрца здае,

I ўжо не відно пераправы.

У прорву імчыцца сарваны паром,

Усё засланіла трывога,

Ды бліснула раптам

Далёкім святлом:

«Трымайся!

Ідзе дапамога!»