І радасць i боль

Казалі,— рукапісы не гараць,

А я аднойчы бачыў, як гарэлі

У печы Галубковы акварэлі,

Як вершы адпраўлялі паміраць,

Сагрэтыя яшчэ жывым дыханнем,

I ласкаю, i трапяткім каханнем,

А кажуць,— рукапісы не гараць.

I як яшчэ гараць! I колькі ix згарэла

У печах патаемнага двара,

Што зеўралі, як д'яблава нара,

Душа паэм за дымам адляцела,

Што так дайсці да кожнага хацела

Пасланцам весялосці i дабра,

Ды знікла ў полымі казённага кастра.

Яны не стануць кнігамі ніколі,

Не дакрануцца да другой душы,

Халодны попел як ні варушы,

Што датляваў па апантанай волі,

З вятрамі знік ён у здзічэлым полі,

Якое ні засеяць, ні ўзараць...

А кажуць,— рукапісы не гараць.