Czarny Wiatr

46

Przekształcenie ładunku rakiety w broń masowej zagłady specjalistom zajęło niespełna dwadzieścia cztery godziny. Jak chirurdzy dokonujący transplantacji, inżynierowie zdjęli ostrożnie kilka fragmentów obudowy fałszywego satelity i dostali się do wnętrza. Usunęli atrapy transponderów telekomunikacyjnych i zastąpili je małymi pompami elektrycznymi systemu rozpylającego. Na wysięgnikach z bateriami słonecznymi zainstalowali przewody z zaworami, które miały się otworzyć nad Kalifornią i uwolnić ożywionego wirusa w postaci lekkiej mgiełki.

Technicy ubrani w kombinezony ochronne przeprowadzili ostatni test systemu rozpylającego i upewnili się, że działa prawidłowo. Przyszedł czas na końcową fazę operacji: umieszczenie chimery w zasobniku. W obudowie satelity zamontowano pojemniki ze zliofilizowanymi zarazkami dostarczone z Inczhon. Potem system rozpylający połączono przewodami w stalowym oplocie ze zbiornikami hydrogenizacyjnymi. Komputer miał uruchomić proces próżniowego zmieszania sproszkowanej substancji z oczyszczoną wodą, dostarczenia płynu do rozpylaczy i uwolnienia do atmosfery.

Kiedy zabójczy koktajl znalazł się w satelicie, ponownie złożono głowicową część zenita. Wewnątrz rozmieszczono ładunki wybuchowe do odstrzelenia osłon w odpowiednim momencie lotu. Gdy ostatni fragment stożka dziobowego rakiety trafił na miejsce, zmęczeni inżynierowie poszli do kwater załogi. Mieli tylko kilka godzin snu, nim zaczną się przygotowania do wystrzelenia zenita.

Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego nie ogłosił wyższego stopnia zagrożenia terrorystycznego, ale wprowadził zaostrzone środki bezpieczeństwa w portach morskich i lotniczych. Uważnie obserwowano i kontrolowano wszystkie samoloty i statki z Azji w poszukiwaniu broni chemicznej lub biologicznej. Pod naciskiem wiceprezydenta Sandeckera Straż Przybrzeżna dostała rozkaz zatrzymywania i przeszukiwania wszystkich przypływających statków pod banderami japońską i koreańską. Wszystkie kutry patrolowe Straży Przybrzeżnej rozmieszczono wzdłuż Zachodniego Wybrzeża. Najwięcej skoncentrowano w rejonie Seattle, San Francisco i Los Angeles.

W San Francisco Rudi Gunn skoordynował uzgodnione wsparcie NUMA z miejscowym dowódcą Straży Przybrzeżnej. Kiedy z Monterey przypłynął statek badawczy „Egue Gill", Gunn natychmiast przydzielił mu pozycję dziesięć mil od mostu Golden Gate. Potem przeniósł się do Seattle, gdzie skierował lokalne środki NUMA do pomocy przy ochronie wybrzeża i uzyskał wsparcie Kanadyjskiej Straży Przybrzeżnej w Vancouver przy przeszukiwaniu wszystkich statków kierujących się do portów w Kolumbii Brytyjskiej.

Dirk i Summer polecieli do San Diego. Z lotniska Lindbergh Field pojechali taksówką na wyspę Shelter. Bez trudu znaleźli „Deep Endeavora" przycumowanego na końcu wielkiego basenu portu miejskiego. Na pokładzie rufowym stał ciemnopomarańczowy opalizujący pojazd głębinowy.

– Niech mnie, jeśli to nie Więźniowie Zendy! – zawołał Jack Dahlgren.

Zbiegł z mostka i przywitał rodzeństwo na szczycie trapu. Mocno uścisnął dłoń Dirka i przytulił Summer.

– Słyszałem, że podobał wam się pobyt na Półwyspie Koreańskim – powiedział.

– Tak, choć nie udało nam się zobaczyć atrakcji wymienionych w przewodniku – odrzekła Summer z szerokim uśmiechem.

– Może i nie, ale wycieczka do strefy zdemilitaryzowanej była bardzo ekscytująca – powiedział Dirk i zwrócił się do Jacka: – Jesteście gotowi do małej akcji poszukiwawczo-konfiskacyjnej?

– Jasne. Godzinę temu dołączyła do nas drużyna Straży Przybrzeżnej i możemy wyjść w morze w każdej chwili.

– No to ruszajmy.

Dahlgren zaprowadził Dirka i Summer na mostek, gdzie przywitali ich Leo Delgado i kapitan Burch. Potem rodzeństwu przedstawiono oficera Straży Przybrzeżnej nazwiskiem Aimes.

– Jaka jest procedura, poruczniku? – zapytał Dirk, rozpoznawszy insygnia na mundurze Aimesa.

– Mam na imię Bili – odrzekł krótko ostrzyżony blondyn. Aimes poważnie traktował swoje obowiązki, ale nie cierpiał zbędnych formalności. – Będziemy towarzyszyć kutrom patrolowym tutejszej Straży Przybrzeżnej, jeśli zrobi się duży ruch na morzu. Mamy prawo zatrzymywać i przeszukiwać wszystkie przypływające statki.

– Jakie mamy szansę znaleźć bombę ukrytą na wielkim kontenerowcu? – spytała Summer.

– Całkiem spore – odparł Aimes. – Jak wiecie, współpracujemy ściśle ze służbą celną. Nasi agenci celni są w portach na całym świecie. Kontrolują i plombują wszystkie kontenery, nim pozwolą załadować je na statek. Kiedy kontenery sąjuż w Stanach, tutejsi celnicy przed wpuszczeniem ich do kraju sprawdzają, czy nie były otwierane. Straż Przybrzeżna przeprowadza inspekcję statków i kontenerów, zanim dotrą do portów.

– Na statku jest wiele miejsc, gdzie można ukryć bombę – zauważył Dahlgren.

– To większy problem niż kontenery, ale do poszukiwań używamy psów. – Aimes wskazał głową drugi koniec sterowni.

Dirk dopiero teraz zobaczył dwa żółte labradory. Leżały przywiązane do wspornika przegrody. Summer podeszła do psów i zaczęła je drapać za uszami.

– Te psy – wyjaśnił Aimes – zostały wyszkolone do wykrywania różnych materiałów wybuchowych używanych do produkcji bomb. Jeśli na jakimś kontenerowcu będzie bomba biologiczna, jest duża szansa, że wywęszą komponenty materiałów wybuchowych, które zawiera.

– Właśnie tego szukamy – powiedział Dirk. – Będziemy działali w pobliżu San Diego?

Aimes pokręcił przecząco głową.

– Nie. Do San Diego zawija mało statków handlowych, więc lokalna Straż Przybrzeżna poradzi sobie sama. Dostaliśmy rozkaz patrolowania odcinka na południowy zachód od Los Angeles jako wsparcie grupy bezpieczeństwa Straży Przybrzeżnej rejonu LA-Long Beach. Kiedy dotrzemy na miejsce, nasze działania będą koordynowane za pośrednictwem „Icarusa".

– „Icarusa"? – powtórzył Dahlgren.

Dirk uśmiechnął się.

– Naszego widzącego wszystko podniebnego oka – wyjaśnił.

Kiedy „Deep Endeavor" mijał wyspę Coronado i lotniskowiec wracający z Oceanu Indyjskiego, Dirk i Summer poszli na rufę, żeby obejrzeć dziwaczny pojazd głębinowy. Wyglądał jak gigantyczna glista: na podłużnym kadłubie zamontowano wiele śrub napędowych, a z podpory pod zaokrąglonym dziobem sterczała niczym róg jednorożca trzymetrowa rura.

– Co to za urządzenie? – spytała Summer Dahlgrena.

– Ojciec nie mówił wam o „Badgerze"? – zdziwił się Dahlgren. – To prototyp, który zaakceptował. Skonstruowali go nasi inżynierowie wspólnie z Instytutem Scrippsa. Służy do pobierania próbek z dna morza. Naukowców bardzo interesują osady geologiczne i organizmy wokół wulkanicznych otworów hydrotermalnych. Wiele takich miejsc jest na głębokości trzech tysięcy metrów lub większej.

– A po co taki dziwny napęd? – spytał Dirk.

– Żeby szybko opaść na dno. Nie czeka, aż ściągnie go w dół siła grawitacji. Ma wodorowe ogniwa paliwowe. Schodzisz na dno, pobierasz próbki i wracasz na powierzchnię. Nie musisz cały dzień ruszać palcami. Im krótszy czas zanurzenia i wynurzenia, tym więcej próbek dla geologów.

– I chłopcy ze Scrippsa powierzyli ci kierownicę? – roześmiała się Summer.

– Nie pytali, ile dostaję mandatów za przekroczenie prędkości, więc uznałem, że nie muszę im mówić – odparł Dahlgren.

Dirk wyszczerzył zęby w uśmiechu.

– Nie wiedzą, że pożyczyli swojego nowego harleya piratowi drogowemu.

„Deep Endeavor" płynął w górę wybrzeża Kalifornii przez trzy godziny i tuż przed zmrokiem skierował się na pełne morze. Dirk stał na mostku i śledził trasę statku na mapie nawigacyjnej wyświetlonej na kolorowym monitorze pod sufitem. Kiedy zobaczył na ekranie wyspę San Clemente na zachód od nich, odwrócił się do Aimesa, który stał obok, obserwując wyświetlacz radaru.

– Myślałem, że nie możemy wypływać poza dwunastomilowy pas wzdłuż wybrzeża, a mijamy San Clemente, która jest ponad pięćdziesiąt mil od kontynentu.

– Podczas normalnej służby operujemy w pasie dwunastu mil od stałego lądu. Ale Channel Islands to część Kalifornii, więc mamy prawo uważać je za punkt wyjściowy. Dostaliśmy tymczasowe pozwolenie na rozszerzenie strefy naszych działań. Będziemy krążyli wokół pozycji położonej około dziesięciu mil morskich na zachód od Santa Catalina.

Dwie godziny później zostawili za sobą wyspę Catalina i zmniejszyli prędkość. „Deep Endeavor" zaczął zataczać duży krąg z północy na południe. Radar wykrywał tylko jachty, statki rybackie i kuter Straży Przybrzeżnej patrolujący pobliski rejon na północy.

– Jesteśmy daleko na południe od głównego szlaku morskiego do LA i w nocy nie powinno być dużego ruchu – powiedział Aimes. – Będzie co robić dopiero rano, kiedy do akcji wejdzie „Icarus". Proponuję, żebyśmy czuwali na zmianę i trochę pospali.

Dirk wyszedł na skrzydło mostka i odetchnął głęboko morskim powietrzem. Noc była cicha i wilgotna, a morze gładkie jak lustro. Dirk stał w ciemności, myśląc o groźbie, którą on i Summer usłyszeli od Kanga. Za tydzień głosowanie w południowokoreańskim Zgromadzeniu Narodowym stanie się przeszłością i legalne władze będą mogły ścigać Kanga. Tylko tyle było im potrzeba – tygodnia bez incydentu.