Пчала пачала паломнічаць

СОНЦА

Лацінскае s o l — квінтэсенцыя свету, соль рэчаіснасці.

Нямецкае S o n n e знае сэнс (Sinn) усіх з'яў; яно ззяе, як звон, і, як звон сваю звонкасць, выпраменьвае сваё ззянне, свой «зной», на ўсе зоны прасторы.

Стараславянскае слъньце сланяецца ад небасхілу да небасхілу: у ім тая няспешнасць, тая ленасць, якая дазваляе ўсім істотам адчуваць сябе далучанымі да лона вечнасці.

Італьянскао s o l e ў арыі жыцця выконвае сольную партыю.

Рускае с о л н ц е пасылае свае пацалункі ўсім абліччам (лицам), але сланечнікам (подсолнухам) — найахвотней.

Беларускае с о н ц а — бясконцы сон, які абяцае, што некалі ён увасобіцца ў яву.

Чэшскае s l u n c e лунае па самай строміне неба, замкнёнае ў абалонцы — у «лунцы» — смугі, месяцовасці («луннасці»).

Славацкае s l n k o ласкавае і ўсяму, што ёсць у людзях ласкавага, яно адслонена, як акенца.

Сербскае с у н ц е з сумай гаркавых высноў сунецца ў восень, верачы, што там яны выспеюць у ласункі.

Літоўскае s a u l é насяляе сялібы, якія яму відаць і, хроснае гэтаму свету, надзяляе яго сваім найменнем: pasaulis.