Раніца

Ёсць у горада душа. Ды мы

Забываем гэта ў дзённым гудзе.

Ноччу задуменныя дамы

Пачынаюць гаварыць, як людзі.

Загудуць бязгучныя званы —

Ажываюць доўгія стагоддзі.

Горада далёкія сыны

На Каложу ценямі ўзыходзяць.

Падыду бліжэй. I да відна

Буду слухаць шэпт зачараваны.

Ды ўжо раніца. I цішыня

Ціўкнула струною абарванай.

А ў кватэрах гаспадараць сны,

I ніхто не ведае аб цудзе:

Ноччу задуменныя дамы

Пачынаюць гаварыць, як людзі.