Раніца

З аўтобуса-кошыка сыплемся мы, як арэхі,

I, расправіўшы плечы, глядзім зачарована: «Лес!»

А з-за соснаў цікуе пярэстае гулкае рэха,

Як даверлівы, з цёплаю пысай алень.

Я падам яму руку і моўчкі пайду без дарогі.

Будуць падаць на плечы, нібыта сузор'р, лісты.

I старая яліна, як маці, трывожна і строга

Запытае: «Са шчасцем ці з горам сюды?»

Я схілю галаву да каленяў яе заімшэлых,

Ціха споведзь пачну пра сумленні і ўдачы ў жыцці.

I захочацца раптам павечна ў лясны гэты шэлест

Хоць калючай сасонкай праз леташні мох прарасці...