Раніца

Над зямлёй — спелых яблык духмяны разліў.

Мне б упасці, уткнуўшыся тварам у жоўтае лісце.

Вочы поўніць пяшчота да гэтай зямлі,

Вусны поўніць прага да гэтай зямлі,

Сто разоў расстралянай і тысячу збітай калісьці.

Навісалі касцёлы над ёй, нібы груганы.

Выразалі, як хлеба акраец, яе з Беларусі,

I тапталі не раз і свае, і чужыя паны,

Каб забыць сваё слова, свой гонар і славу прымусіць.

А яна, непакорная, ўсё паднімалася зноў,

Галавы не схіляючы перад чужынцам ніколі,

I расціла, і ўкладвала ў душы сыноў

Сваю прагу да шчасця, да лепшае долі.