Раніца

Сасватала ўсё ж вясёлка

Капрызную за дубка.

Ды аказалася ў ёлкі

Надта шурпатай рука...»

Сон кладзецца на вейкі,

Хораша на душы.

«Любы, скажы мне што-небудзь,

Казку мне раскажы».

А ён усміхнуўся хітра

I пачынае здалёк:

«Калісьці ў дрымучым лесе

Жыў асілак-дубок.

Ды закахаўся ён раптам

У ёлку — суседку сваю.

Яшчэ і сягоння асіны

Аб той прыгажуні пяюць.

Клёны з усёй аколіцы

Слалі да ёлкі лісты.

Ні з чым ад яе вярталіся

Вятры — ліхія сваты.