Раніца

Застылі каструлі, як каскі жалезныя:

Як у галоўнае ў жыцці,

Бяжыць жанчына ў краіну Паэзію,

Не паспеўшы часам касу заплясці.

I кінуты дом змаўкае ў дакоры,

I ходзіць свякруха — вастрэй ляза.

Бяжыць жанчына ў вершы, бы ў мора,

Мужыку не паспеўшы слова сказаць.

Ах, як ён не любіць —

прыжмурыўшы вейкі

I стаўшы на момант мудрэй за старых,

Яна праз яго ўглядаецца ў нейкія

Адной ёй даступныя толькі віры.

Не раз ірванецца рэўнасць ляшчынаю,

Па сэрцы пе раз яе стукне ізноў.

...У краіну Паэзію ўходзіць жанчына,

Ідзе па пякучых снягах басанож.