КАЛОЖА


Ад сонца засланіўшыся Далоняй,

Хмурынай-хусткай атуліўшы плечы,

Стаіць здаўна над Нёманам Каложа,

Нібы мяжу пераступіла ў вечнасць.

Нібы калісьці дзеўчынай за горад

Насустрач бегла верасам калючым,

А потым, скамянелая ад гора,

Ўрасла навекі ў нёманскія кручы.

Над ёю — цёплых ліўняў агарожа,

За ёй — вякі, падзеі, далячыні.

Стаіць здаўна над Нёманам Каложа

Сівою беларускаю жанчынай.

Загрузка...