Раніца

Чужая жанчына бачыцца ў снах.

Я толькі цяпер разумею,

Чаму мне на сэрца сцюдзёнай завеяй

Штодзень ападала яна.

Чаму мне выкручвала душу бязлітасна,

Нібы да кроплі апошняй бялізну,

I адбірала ў бацькі мяне,

Калі ён раптам мяне прыгарне?

Усё ува мне — ад жанчыны другой,

Рана памёршай, яму дарагой.

Ен аднойчы, як злоўленую буслянку,

На руках мяне нёс у зямлянку.

Усё жыццё трымаць сваё сэрца зацятым,

Калі ўходзіш у дом да чужога дзіцяці,

Мудрасці ёй не хапіла —

Яна таксама любіла.

О барацьба адвечная за мужчыну!

Дачкі за бацьку. Маці за сына.

Жонкі — за месца ля плячэй мужавых,

І хтосьці адзін адыходзіць прымушаны.