* * *


Гасне ў цёмных зрэнках вокнаў вечар,

Адпускаю я тваю руку,

I імгненне падае у вечнасць,

Быццам кропля падае ў раку.

Закалыша шэраг дзён звычайных,

Шэрых, быццам сакавіцкі снег,

I аднойчы успамін адчайна

Зноўку мне душу ускалыхне.

Па цяпло, па ласку чалавечую

Я, на ўсё забыўшыся, ўцяку,

Каб адчуць: імгненне ўпала ў вечнасць

Дажджавою кропляю ў раку.

Загрузка...