Аб косы вострыя вецер рэжацца
I ціха звокіць у іх канцы.
I засынаюць ужо, нарэшце,
Што з вечарынак прыйшлі, хлапцы.
А за сялом перад блізкай ростанню
Аж маладзік гаварлівы сціх,
На цыпкі ўсталі травінкі росныя,
Нібы ўсё цягнуцца падрасці.
А звякнуць косы ранка акордамі —
Схіляюць голаў свой нехаця.
Ні з кім не хочуць дзяліцца, гордыя,
Нястрымнай прагаю да жыцця.