Раніца

Людзі спяць. А ты прыходзіш знянацку,

Ліўнем, быццам мятлой, змятаючы снег.

Я выбягаю з пакого.

Мне, як і табе, дзевятнаццаць,

I ўсё ж, вясна, ты — першая для мяне.

Ты дзёрзкая зараз: хвошчаш па сонных вокнах,

Горад мастамі горбіцца ў шэрым плашчы каменным,

А сустрэнеш, як я, хлапца сінявокага,

I станеш, нібы пралеска, пяшчотаю і нясмелай.

Ведаеш, будзе каханне вясновай завеяй,

Тысячай сонцаў калючых, сасновым пякучым веццем.

Толькі я буду ўсё ж шчаслівейшай:

Не астудзіць каханне маё халодны восеньскі вецер.

А ты сцюжы баішся, вясна...