Раніца

О Аэліта, ты мая саперніца.

Калісьці, абагнаўшы часу бег,

Каханы мой дадому з Марса вернецца,

Адчайна засумуе па табе.

Сцюдзёна вусны мае апаліць студзень,

Загарам шчокі жнівень абпячэ,

А ён у сне гадамі бачыць будзе,

Нібыта казку, сінь тваіх вачэй.

А я ў расстанні смутак свой стрымаю,

Тугой касою рукі абаўю.

Пакіне дом наш песня незямная,

Што марсіянкі па начах пяюць.

І ўсё ж аднойчы з далечы вялікай,

Мне сэрца працінаючы наскрозь,

Раздасца раптам голас Аэліты,

I, пабялелы, страпянецца Лось...