Раніца

Не гавары, што стала я няветлівай,

Адсюль з табой паехаць не прасі:

Мяне з дзяцінства радасна-даверліва

Зачаравала нёманская сінь.

Тут адплывала ўпершыню ад берага,

Як едзе ў кругасветны рэйс матрос.

Тут столькі раз Калумбавай Амерыкай

Здаваўся звонкі супрацьлеглы плёс!

Я тут была то хваляю капрызнаю,

То светлай кропляй, рыбкай ў глыбіні,

I мой характар, ўпарты і няўрымслівы,

З сабой навечна Нёман парадніў.

Не гавары, што стала я няветлівай,

Адсюль з табой паехаць не прасі:

Мяне з дзяцінства радасна-даверліва

Зачаравала нёманская сінь.