Раніца

Сіняю ноччу, вясноваю ноччу,

Каханне па гораду ўпэунена крочыць

I да ўсіх капяжоў гаварлівых

Далоні ружовыя цягне, шчаслівае.

I твар, каб застацца заўжды маладой,

Абмывае дзяўчына вясновай вадой, жывою вадой...

А вокны глядзяць раўнадушна і цёмна,

Смяюцца з жыцця, што бурліць нястомна.

Ведаюць вокны, што праз гады

Застасцца рэдка хто маладым.

Рэдка хто ў сорак гадоў пабяжыць

Лавіць вясновыя капяжы

Ці будзе, як у дваццаць,

Жыццёвых нягод не баяцца.

Ведаюць вокны людскую радасць і гора.

Горад мой, горад!

Вуліцы, з дзяцінства мне дарагія,

Я ведаю — ёсць у вас вокны другія,

Якія цёпла свецяцца ў непагадзь,

Якія заўсёды чакаюць некага,

Якія вераць, што, вечныя, ноччу

Маладосць і каханне па гораду крочаць.