Раніца

Вецер з абрыва нырнуў за чаромхай,

I, ап'янелы, паволі знямог.

Ціха плешча бяскрайняе, роўнае

Белае возера каля ног.

Сонцам духмяным наскрозь прагрэты

Бераг здаецца краем зямлі.

Рэха, з далечы сонечнай гэтай

Мяне яго голасам гучна пакліч.

Буду ад клічу таго я шчаслівая,

На сцежцы заросшай прымну траву,

Кінуся ў возера гэта імкліва я

I ўдалячынь паплыву...