Раніца

Яшчэ нідзе нікога не чутно.

Усход ружовы пацяплеў ад сонца.

Бягу дадому па асфальце сонным,

У суседчына заглядваю акно.

Яна адна сядзіць каля акна.

Крычу ёй: «Цётка Ганна, добрай раніцы!»

Слязамі раптам маці заліваецца,

I ўсё не можа адказаць яна.

Стаю каля суседкі, быццам цень.

Ёй нехаця напомніўшы мінулае:

Дачка яе дадому не вярнулася

У сорак першым. У гэты ж самы дзень.